Iets met ‘nee zeggen’ en vloeken als een ketter.

Ik ben twee en zeg nee. De ‘terrible two’s’, iedereen kent ze. Maar wie heeft dat ‘gat’ tussen één en twee jaar bedacht? Vanaf één jaar is je kindje baby-af en heet hij of zij een dreumes. Vooral als de achttien maanden gepasseerd zijn wordt het leuk. Toen ik me laatst de hersens stond te kraken over bepaalde gedragingen van Julia, ondertussen negentien maanden oud, vroeg m’n moeder wat ‘Oei, ik groei’ erover zei. ‘Die is uit!’ Was mijn antwoord. Wat heb ik veel aan dat boek gehad in haar eerste levensjaar. Maar vlak na die grote mijlpaal scheidt ‘Oei, ik groei’ ermee uit. Begrijpelijk.

Maar je dreumes is ondertussen hard op weg om een peuter te worden die kan lopen, praten, zingen, dansen en na-apen. Met lopen nam Julia de tijd, ze begon met vijfttien maanden zonder veel vallen te lopen. Die tijd neemt ze zich nog steeds, rennen doet ze (gelukkig) nog niet zo heel veel. Op die ene keer na dan, vanochtend op de overloop. Kostte bijna een compleet kozijn. Iets met evenwicht, gok ik. Nog even oefenen. Het woordje ‘nee’ begint ze te ontdekken. Ze heeft er zo gezegd even aan geproefd, en of het haar bevalt is nog even afwachten. Soms zegt ze ‘nee’ als antwoord terwijl duidelijk is dat ze ‘ja’ bedoeld.

Wel begint haar eigen willetje steeds meer door te komen. Ze ligt nog net niet op de grond in de supermarkt, maar stampvoeten gaat haar aardig goed af en ze oefent hard op een boze rimpel boven haar oogjes. Ik moet m’n lachen heel hard inhouden als ik dat zie, omdat ze daarmee exact op mij lijkt, maar ze heeft al zo duidelijk haar eigen idee bij bepaalde dingen. Haar papa vroeg laatst na het badje, wat in vredesnaam ‘jeppies’ waren. ‘Oh centjes’, antwoordde ik droog. Ze is er gek op, om haar gespaarde centjes in en uit de spaarpot te prutsen. Kostte tot nu toe één spaarpot en een paar ons geduld. Tijdens aan-/uitkleden, verschonen of afdrogen, ze wil alleen nog maar ‘jeppies doen’.

En wat betreft dat na-apen. Je moet vanaf nu als de donder je eigen woordenschat in heroverweging nemen. Voor je het weet sta je bij de bakker en komt er héél wat anders uit dan het schattige ‘hallooo’. Mijn nichtjes hebben me lang geleden al ‘wat de fiets’ aangeleerd in plaats van ‘what de f…’. Maar erger nog zijn die kleine woordjes beginnend met ‘sh..’ of ‘k..’ die er zomaar uitfloepen als er ineens iets mis gaat. Best gemeen zijn die hé. Ze zijn zo kort en passen zó goed bij de situatie, dat op het moment dat jou een complete fisherprice trein op je kleine teen geparkeerd wordt, je alle (atoom)kracht bij moet zetten om dat ene woordje vooral NIET te roepen. Petje af als je dat vanaf nu elke keer lukt.

Herkennen meer moeders dit? Dat het soms best lastig is om er geen lelijk woord uit te floepen in bepaalde situaties? En zijn er meer kindjes met een eigen willetje?